یادداشت| از کربلا تا کرج؛ سپیدپوشانی که حماسه را نواختند

به گزارش نوید شاهد البرز؛ در تقویم عزت و ایثار، روز پرستار، یادآور قامت استوار زنانی است که عشق را با علم و از خودگذشتگی را با خدمت درآمیخته‌اند. امروز، روز تجلیل از فرشتگان سفیدپوشی است که در سخت‌ترین لحظات، پناهگاه بشریت بوده‌اند. همیشه فکر می‌کنم تاریخ، یک روایت خطی نیست؛ یک تسبیح به هم پیوسته از ایثار است. دیروز، زینب(س) در کربلا، بر بالین علی‌اکبر(ع) و دیگر شهدا، پرستاری می‌کرد و امروز، در کرج، یک مادر، بر بالین فرزند جانبازش.

من، به عنوان خبرنگاری در حوزه ایثار و شهادت، بارها بر در خانه‌های این فرشتگان خاکی نشسته‌ام. بوی ایثار را از نفس‌هایشان استشمام کرده‌ام. یادم می‌آید از مادر شهید کامران گنجی، آن بانوی زرتشتی که دین را در انسانیت معنا کرده بود. در بیمارستان‌های کرج، برای حفظ جان انسان‌ها می‌جنگید و در خانه، چشم به راه تنها پسرش، کامران بود. وقتی خبر شهادتش را شنید، نه دیوار زد، نه سینه چاک کرد؛ فقط اشک‌هایش آرام و بی‌صدا روی عکس پسرش چکید. همان‌جا فهمیدم "فراق" چیست؛ آتشی که درون یک مادر شعله می‌کشد و هر که نزدیکش می‌شود را می‌سوزاند.

اما این روایت، فقط به دیروز تعلق ندارد. در همین استان البرز، در همین روزهای به ظاهر عادی، همسران جانبازان هستند که بی‌سروصدا، حماسه می‌آفرینند. آن‌ها پرستارانی هستند که در حریم خلوت خانه، نسخه‌ی عشق می‌پیچند. صبوری‌شان را دیده‌ام؛ همان صبوری "زینب‌وار" که در راه پرستاری، خستگی ناشناخته است. آن‌ها نگهبانان خاموش یادگاران ایثار و شهادتند.

و سپس، کرونا آمد و صحنه، عوض شد. این بار، بیمارستان‌ها، سنگر شد و سفیدپوشان، سربازان بی‌ادعای این نبرد. نام‌هایی چون فاطمه شفیعی‌مقدم، کبری باقری و محمدرضا دارینی، بر تارک تاریخ این استان نشست. آن‌ها رفتند تا ما بمانیم. این، همان از جان‌گذشتگی است که ریشه در همان فرهنگ هشت سال دفاع مقدس دارد.

بگذارید رازی را با شما در میان بگذارم: آمار می‌گوید در دوران جنگ تحمیلی، استان البرز ۴۶ امدادگر و پرستار را به جبهه‌ها فرستاد. آن‌ها در بیمارستان‌های صحرایی، زیر آتش و در میان فریادها، با دستان لرزان از بی‌خوابی، اما دلی آرام از ایمان، پانسمان می‌کردند و مداوا. صحنه‌های ایثارشان، بی‌اختیار، کربلا و پرستاری‌های زینب(س) را در خاطر زنده می‌کند.

پس امروز، روز پرستار، تنها یک مناسبت نیست؛ ادامه همان حماسه است.

حماسه‌ای که با خون شهدا در جبهه نوشته شد،با اشک مادران شهید در خانه تداوم یافت، و امروز، با دستان پر مهر پرستاران در بیمارستان و خانه، جاری است. بر تمامی این سپیدپوشان عاشق، به ویژه پرستاران خانواده‌های شاهد و ایثارگر و همسران فداکار جانبازان درود می‌فرستیم و پایداری‌شان را ارج می‌نهیم.

یادداشت از نجمه اباذری